O ano pasado
por este tempo
tiña unha reuma,
que ¡nin os demos!
Fun ó San Mauro
de Codeseda,
e nun instante
quedei sin ela.
Santo grorioso
e milagreiro,
que dás meiciña
e dás remédeo
a cantos chegan
a ti de lexos
para decirche
que están tolleitos,
que están barados,
que están enfermos;
eu tamén oxe
hastra ti chego,
antre a riola
dos teus romeiros,
e unha pregaria
traio nos beizos.
Eu sei de corpos
fortes e rexos,
como carballos,
como piñeiros,
sans e briosos
como becerros;
mais, se ti os vises,
como eu os vexo,
déranche noxo
ó ver que dentro
acochan soio,
¡probes enfermos!,
almas encrenques

. . . . . . . . . .

i entendementos
como os dos vermes
i os dos xuvencos;
e así badúan
ós catro ventos
¡verbas… e verbas…
sin ningún senso!,
i andan ¡coitados!
buscando creto
antros paisanos,
e antros labregos
prá costa deles
viviren cheos,
escalar postos,
¡xuntar diñeiro!

……………………………..

Pra eses barados,
pra eses tolleitos
senón de corpo
de entendemento
probes espritos
que ós meus labregos
así embaucan,
oxe che prego,
grorioso Santo,
lles dés lixeiro:
¡santa meiciña,
sagro remédeo!…
O ano pasado
por este tempo
tiña unha reuma,
que ¡nin os demos!
Fun ó San Mauro
de Codeseda,
e nun instante
quedei sin ela.